Το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης



Το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης πρωτολειτούργησε το 1934-35 με πρώτο Επόπτη του Σχολείου τον μεγάλο Έλληνα παιδαγωγό Αλέξανδρο Δελμούζο και Διευθυντή του τον επίσης σπουδαίο Έλληνα επιστήμονα Βασίλειο Τατάκη. Από τότε πέρασαν και άφησαν ανεξίτηλο το πέρασμά τους μεγάλοι δάσκαλοι και πνευματικοί άνθρωποι. Ο Γιώργος Θέμελης, ο Ιωάννης Ξηροτύρης, ο Πολύκλειτος Ρέγκος, ο Σαράντος Παυλέας, ο Κωνσταντίνος Μπότσογλου, ο Νίκος Παραλής είναι μόνο μερικές περιπτώσεις σημαντικών πνευματικών ανθρώπων.
Το Πειραματικό Σχολείο είχε την τύχη να στεγαστεί σε οίκημα που σχεδιάστηκε με τη φροντίδα και την αισθητική του μεγάλου αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη, οίκημα που ακόμη και σήμερα αποτελεί κόσμημα για την Πόλη μας.
Σήμερα το Πειραματικό Σχολείο, όντας πλέον και Πρότυπο, αναζητεί έναν νέο δρόμο που αποτελεί όμως συνέχεια της σπουδαίας του παράδοσης.

Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

Τελετἠ Αποφοίτησης του Πρότυπου Πειραματικού Σχολείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Η Τελετή Αποφοίτησης της Γ Λυκείου του σχολ. έτους 2012-2013.

   Αύριο, Πέμπτη, 27 Ιουνίου 2013, στις 7.30 μ.μ., o Σύλλογος Διδασκόντων και ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων αποχαιρετά με συγκίνηση τις μαθήτριες και τους μαθητές της Γ´ Λυκείου του σχολικού έτους 2012-13 που αποφοιτούν από το Σχολείο μας. Η τελετή αποφοίτησης, η οποία αποτελεί θεσμός για το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, θα πραγματοποιηθεί, όπως κάθε χρόνο, στην Αίθουσα Τελετών και στη συνέχεια θα ακολουθήσει δεξίωση στην Κάτω Αυλή του Σχολείου.

Η πρόσκληση για την Τελετή Αποφοίτησης του σχ. έτους 2012-2013.

     Τον Ιούνιο του 1940, δηλαδή πριν από 73 χρόνια, αποφοίτησαν οι πρώτοι μαθητές  από το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, το οποίο είχε ιδρυθεί το 1934 από τον μεγάλο παιδαγωγό Αλέξανδρο Δελμούζο. Τότε είχαν αποφοιτήσει 19 άρρενες μαθητές, αφού στο σχολείο φοιτούσαν μόνο αγόρια. Αυτοί οι πρώτοι απόφοιτοι ζούσαν ιστορικές στιγμές. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος είχε ήδη ξεσπάσει στην Ευρώπη και η Ελλάδα είχε εισέλθει στην περίοδο της Κατοχής. Τους περίμεναν, επομένως, τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής και στη συνέχεια η Απελευθέρωση, αλλά και τα σκληρά χρόνια του Εμφυλίου πολέμου και της μετεμφυλιακής περιόδου. Κάποιοι από τους απόφοιτους των πρώτων δεκαετιών από την ίδρυση του Σχολείου θα παρακολουθούσαν αργότερα την τελετή αποφοίτησης των παιδιών αλλά και των εγγονών τους από το ίδιο Σχολείο από όπου και οι ίδιοι είχαν αποφοιτήσει. 

Φωτογραφία των αποφοίτων του 1942 με τους καθηγητές τους. Μαθητές και καθηγητές όλοι άρρενες. Όρθιος τρίτος από δεξιά ο γνωστός ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης.


Η ζωγραφιά της μαθήτριας της Γ Λυκείου Ειρήνης Ναθαναηλίδου κοσμεί την πρώτη σελίδα του προγράμματος της φετινής τελετής αποφοίτησης. Ένα μάτι που δακρύζει, ένα βλέμμα στραμμένο προς τον κόσμο. Ο κόσμος καλεί και περιμένει τους μαθητές μας να τον γνωρίσουν. Μέσα στο μάτι διακρίνουμε τα ιστορικά αρχικά του Σχολείου μας: ΠΣΠΘ (Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης). Στην άκρη έχει προστεθεί και η λέξη Πρότυπο.


Η ζωγραφιά της μαθήτριας Ζωής Παπαδημητρίου κοσμεί την τελευταία σελίδα του προγράμματος της φετινής τελετής αποφοίτησης. Μία νοσταλγική εικόνα από την παιδική ηλικία που οι μαθητές μας αφήνουν.

Το επίσημο πρόγραμμα της τελετής αποφοίτησης περιλαμβάνει όπως πάντα τα παρακάτω:


Χαιρετισμός προς τους αποφοίτους από τον επόπτη
του ΠΠΣΠΘ, καθηγητή του Παιδαγωγικού Τμήματος
Δημοτικής Εκπ/σης του Α.Π.Θ.  Δημήτριο Ψύλλο

Χαιρετισμός από τον Διευθυντή του ΠΠΣΠΘ Κωνσταντίνο Κουκουλά

Χαιρετισμός από την Πρόεδρο του Συλλόγου Γονέων και
Κηδεμόνων του ΠΠΣΠΘ Eλένη Δόντσιου-Ψήμμα
Τιμητική διάκριση στην επίτιμη Πρόεδρο του Συλλόγου
Γονέων και Κηδεμόνων Ελένη Φάρρα

Χαιρετισμός από εκπρόσωπο του Συλλόγου Αποφοίτων
του ΠΠΣΠΘ

Χαιρετισμός από τη μαθήτρια της Β Λυκείου Λεμονιά Αϊναλίδου
Χαιρετισμός από τις μαθήτριες της Γ Λυκείου
Μαρία Βαχαρολίδου, Δήμητρα Κουταλή, Ελευθερία Κυριακοπούλου

Χαιρετισμός εκ μέρους του Συλλόγου Διδασκόντων
από Παντελή Βενάρδο και Άννα Αγγελοπούλου

Απονομή φακέλου και αναμνηστικών στους αποφοίτους
Αναμνηστικές Φωτογραφίες
Δεξίωση στην Αυλή του Σχολείου

Οργάνωση–παρουσίαση εκδήλωσης
Άννα Aγγελοπούλου, Φωτεινή Καραλίδου, Βούλα Λιόλιου
Ζωγραφιές προγράμματος
Ειρήνη Ναθαναηλίδου, Ζωή Παπαδημητρίου
Φώτα-ήχος
Σταύρος Δόντσιος

Η διοργάνωση της εκδήλωσης και ο φάκελος  των αποφοίτων
είναι προσφορά του Σχολείου.

Τα αναμνηστικά είναι προσφορά του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων.

Η δεξίωση είναι προσφορά των Γονέων και Κηδεμόνων
των μαθητριών και μαθητών των αποφοίτων.

Ευχαριστούμε τον κ. Δαμιανό Δήμου για την προσφορά των λουλουδιών.

Στο φάκελο που έχουμε ετοιμάσει για να δώσουμε στον κάθε μαθητή χωριστά  περιλαμβάνονται:
-ένας κατάλογος με τα ονόματα όλων των αποφοίτων και τα τηλέφωνά τους,
-δύο ποιήματα (είναι έθιμο του Σχολείου να αποχαιρετά τους μαθητές του κάθε χρόνο με ποίηση)
-δύο έργα ζωγραφικής 
-το πρόγραμμα της Τελετής Αποφοίτησης όπου θα αναγράφονται και όλα τα ονόματα των αποφοίτων

C. D. Friedrich, Στο ιστιοφόρο. 1818-1820. Μουσείο Ερμιτάζ. Αγ. Πετρούπολη. Είναι το ένα έργο.

Vittorio Mateo Corcos, Μελέτη στη θάλασσα. 1910. Ιδιωτική Συλλογή. Είναι το άλλο έργο.

Τα ποιήματα που επιλέξαμε για φέτος είναι:

Μανόλης Αναγνωστάκης, Όταν μια άνοιξη

Ὅταν μιὰν ἄνοιξη χαμογελάσει

θὰ ντυθεῖς μία καινούργια φορεσιὰ

καὶ θὰ ῾ρθεῖς νὰ σφίξεις τὰ χέρια μου

παλιέ μου φίλε

Κι ἴσως κανεὶς δὲ σὲ προσμένει νὰ γυρίσεις
μὰ ἐγὼ νιώθω τοὺς χτύπους τῆς καρδιᾶς σου

κι ἕνα ἄνθος φυτρωμένο στὴν ὥριμη, 

πικραμένη σου μνήμη

Κάποιο τρένο, τὴ νύχτα, σφυρίζοντας,

ἢ ἕνα πλοῖο, μακρινὸ κι ἀπροσδόκητο

θὰ σὲ φέρει μαζὶ μὲ  τὴ νιότη μας

καὶ τὰ ὄνειρά μας

Κι ἴσως τίποτα, ἀλήθεια, δὲν ξέχασες

μὰ ὁ γυρισμὸς πάντα ἀξίζει περσότερο

ἀπὸ κάθε μου ἀγάπη κι ἀγάπη σου

παλιέ μου φίλε


Τάσος Λειβαδίτης, Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας (απόσπασμα)

V
Θά ῾θελa νὰ φωνάξω τ᾿ ὄνομά σου, ἀγάπη, μ᾿ ὅλη μου τὴν δύναμη.

Νὰ τ᾿ ἀκούσουν οἱ χτίστες ἀπ᾿ τὶς σκαλωσιὲς καὶ νὰ φιλιοῦνται μὲ τὸν ἥλιο

νὰ τὸ μάθουν στὰ καράβια οἱ θερμαστὲς καὶ ν᾿ ἀνασάνουν ὅλα τὰ τριαντάφυλλα

νὰ τ᾿ ἀκούσει ἡ ἄνοιξη καὶ νά ῾ρχεται πιὸ γρήγορα

νὰ τὸ μάθουν τὰ παιδιὰ γιὰ νὰ μὴν φοβοῦνται τὸ σκοτάδι,

νὰ τὸ λένε τὰ καλάμια στὶς ἀκροποταμιές, τὰ τρυγόνια πάνω στοὺς φράχτες

νὰ τ᾿ ἀκούσουν οἱ πρωτεύουσες τοῦ κόσμου καὶ νὰ τὸ ξαναποῦνε μ ὅλες τὶς καμπάνες τους

νὰ τὸ κουβεντιάζουνε τὰ βράδια οἱ πλύστρες χαϊδεύοντας τὰ πρησμένα χέρια τους.

Νὰ τὸ φωνάξω τόσο δυνατὰ

ποὺ νὰ μὴν ξανακοιμηθεῖ κανένα ὄνειρο στὸν κόσμο

καμιὰ ἐλπίδα πιὰ νὰ μὴν πεθάνει.

Νὰ τ᾿ ἀκούσει ὁ χρόνος καὶ νὰ μὴν σ᾿ ἀγγίξει, ἀγάπη μου, ποτέ.