Παγκόσμια ημέρα ποίησης (21 Μαρτίου): απαγγελία ποιημάτων με θέμα τον Έρωτα

Διαβάζοντας ποιήματα για τον Έρωτα

Την Πέμπτη, 21 Μαρτίου, μαθήτριες του Τμήματος της Θεωρητικής Κατεύθυνσης του Σχολείου μας, υπό την καθοδήγηση της φιλολόγου Αγγελοπούλου Άννας, συμμετείχαν με απαγγελία ποιημάτων, στο Ποιητικό Αφιέρωμα για τον Έρωτα, που διοργάνωσε ο Δήμος Θεσσαλονίκης στην Αίθουσα Εκδηλώσεων της Κεντρικής Βιβλιοθήκης με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης (21 Μαρτίου).   

Επιλέξαμε να διαβάσουμε ποιήματα δύο ποιητών, του Μανόλη Αναγνωστάκη και του Γιώργου Θέμελη, που συνδέονται με την ιστορία του Σχολείου μας, αφού ο πρώτος αποφοίτησε από το Πειραματικό το 1942, ενώ ο δεύτερος ήταν ο πρώτος φιλόλογος του Σχολείου. 

Ο ποιητής Γιώργος Θέμελης (1900-1976) ήταν ο πρώτος φιλόλογος του Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Υπηρέτησε στο Σχολείο από την αρχή της ίδρυσής του, το 1934, έως το 1949.

Φωτογραφία των Αποφοίτων του Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης του έτους 1942 μαζί με τους καθηγητές τους. Στην τρίτη σειρά, στέκεται όρθιος, τρίτος από δεξιά, ο Μανόλης Αναγνωστάκης.

Ο Μανόλης Αναγνωστάκης (1920-2005), ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της Α Μεταπολεμικής Γενιάς, αποφοίτησε από το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το 1942.

Στο Ποιητικό Αφιέρωμα διάβασαν ποιήματα οι παρακάτω μαθήτριες του Τμήματος Θεωρητικής Κατεύθυνσης Γ Λυκείου: Δήμητρα-Κυβέλη Μπαρμπούδη (To σκάκι του Μανόλη Αναγνωστάκη), Νεφέλη Ράφτη (Τα πράγματα που σε καθρέφτισαν του Γιώργου Θέμελη), Ελπίδα Γαλατά και Ναθαναηλίδου Ειρήνη (Άφησε να κοιτάξω του Γιώργου Θέμελη).

Η Δήμητρα διαβάζει το ποίημα του Αναγνωστάκη, Το σκάκι.

Μανόλη Αναγνωστάκη Τὸ σκάκι

Ἔλα νὰ παίξουμε...


Θὰ σοῦ χαρίσω τὴ βασίλισσά μου


Ἦταν γιὰ μένα μιὰ φορὰ ἡ ἀγαπημένη


Τώρα δὲν ἔχω πιὰ ἀγαπημένη

Θὰ σοῦ χαρίσω τοὺς πύργους μου


Τώρα πιὰ δὲν πυροβολῶ τοὺς φίλους μου


Ἔχουν πεθάνει ἀπὸ καιρὸ


πρὶν ἀπὸ μένα

Ὅλα, ὅλα καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω


Ὅλα, ὅλα καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω


Μονάχα ἐτοῦτο τὸν τρελό μου θὰ κρατήσω


ποὺ ξέρει μόνο σ᾿ ἕνα χρῶμα νὰ πηγαίνει

δρασκελώντας τὴν μίαν ἄκρη ὡς τὴν ἄλλη


γελώντας μπρὸς στὶς τόσες πανοπλίες σου


μπαίνοντας μέσα στὶς γραμμές σου

ξαφνικὰ
ἀναστατώνοντας τὶς στέρεες παρατάξεις

Ἔλα νὰ παίξουμε...

Ὁ βασιλιὰς αὐτὸς δὲν ἤτανε ποτὲ δικός μου


Κι ὕστερα τόσους στρατιῶτες τί τοὺς θέλω!


Τραβᾶνε μπρὸς σκυφτοὶ δίχως κἂν ὄνειρα


Ὅλα, ὅλα, καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω

Ὅλα, ὅλα, καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω


Μονάχα ἐτοῦτο τὸν τρελό μου θὰ κρατήσω


ποὺ ξέρει μόνο σ᾿ ἕνα χρῶμα νὰ πηγαίνει


δρασκελώντας τὴν μίαν ἄκρη ὡς τὴν ἄλλη

γελώντας μπρὸς στὶς τόσες πανοπλίες σου


μπαίνοντας μέσα στὶς γραμμές σου ξαφνικὰ


ἀναστατώνοντας τὶς στέρεες παρατάξεις


Ἔλα νὰ παίξουμε...

                                                       Κι αὐτὴ δὲν ἔχει τέλος ἡ παρτίδα...

Η Νεφέλη διαβάζει το ποίημα του Γιώργου Θέμελη, Τα πράγματα που σε καθρέφτισαν.

Γιώργος Θέμελης, Ta πράγματα που σε καθρέφτισαν

Να πιάσω να μαζέψω ένα-ένα

Όλα τα πράγματα που σε καθρέφτισαν.

Να τα φυλάξω σπίτι μου να τάχω.

Να τα κρεμώ στους τοίχους, να τ᾽αγγίζω,

Μήπως σ᾽αγγίξω, μήπως και σε δω,

Σα μια σκιά πεσμένη απάνω τους.

Τα πράγματα δεν έχουν οίκτο.

Σκεπάζονται μαύρη θλίψη και στέκουν

Αμίλητα, αδιάφορα, ακαθρέφτιστα.

Είναι από ύλη, ύλη πυκνή,

Ύλη τυφλή, σκοτάδι, άγρια σιωπή.

Να βάλω μια τρανή φωτιά και να τα κάψω.

Η Ειρήνη και η Ελπίδα διαβάζουν το ποίημα του Γιώργου Θέμελη, Άφησε να κοιτάξω

Γιώργος Θέμελης, Άφησε να κοιτάξω

Άφησε να κοιτάξω το πρόσωπό σου

Στην ήρεμη αστροφεγγιά που κοιμούνται οι άνεμοι

Στους βράχους στα νερά στις όχθες που αναπνέουν

Στην ήρεμη αστροφεγγιά περπατεί ένας ήσκιος

Γνώριμος ήσκιος τον βλέπουνε τ᾽άστρα μονάχα

Και τα όνειρα που δοκίμασαν ομορφιά και τρόμο

Δεν ακούς τα φτερά που διπλώνουν τη λησμονιά τους

Το κύμα πεθαίνει στα πόδια μας μετρώντας

Τους αιώνες της θάλασσας της καρδιάς μας τους χτύπους

Τα πλοία δεν κινούνται κρεμάστηκαν στο βλέμμα σου

Τα μάτια περιμένουν τον ήλιο σου για ν᾽ανοίξουν

Τα δροσερά τους πέταλλα από φως και θλίψη

Κυνηγώ τη σκιά σου ανάμεσα στα σχήματα

Αναζητώ το χέρι σου από άστρο σε άστρο

Άφησε να κοιτάξω το πρόσωπό σου

Σαν το φεγγάρι που κοιτάζεται στον ύπνο ενός παιδιού

Εγώ κ᾽εσύ-πολύ μακριά μέσα στη νύχτα-

Σκοτεινοί είμαστε σα δυό παράθυρα της πυκνής βροχής

Εικόνες θαμπές από χλωμούς φεγγίτες και σκοτάδι

Σε ποια γωνιά ποια μάτια θα μας φωτίσουν

Πόσα φεγγάρια θα σταθούν και θα μετρήσουν τη νοσταλγία τους

Στην ασημένια σκόνη που πεθαίνοντας θα τινάξουν οι μνήμες

Δε μας μένει παρά η βοή το ποίημα που μας κράζει

Μέσα στον κίνδυνο που σκορπάει η θάλασσα στην καρδιά των βράχων

Κάτω απ᾽τα χέρια που έσμιξαν τη μακρινή τους λἀμψη

Κάτω απ᾽τα χέρια τα σπαθιά που φυλάγουν το θάνατο.