Μέρες του Πολυτεχνείου στη Θεσσαλονίκη: Η Γιορτή του Πολυτεχνείου του Πρότυπου Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Η Γιορτή του Πολυτεχνείου

  Σύμφωνα με την παράδοση του Σχολείου μας, η γιορτή του Πολυτεχνείου οργανώνεται πάντα από τους τελειόφοιτους της Γ Λυκείου. Φέτος, ήταν σίγουρα μία πολύ ιδιαίτερη παράσταση η εκδήλωση που ετοιμάσαμε για την επέτειο του Πολυτεχνείο... Ύστερα από πρόβες μόνο μίας εβδομάδας, πρόβες λίγων ωρών κατά τις οποίες δοκιμάστηκαν σκληρά, θα έλεγα, οι αντοχές όλων μας, γιατί ήταν πράγματι πολύ δύσκολο να συντονισθεί ένας τόσο μεγάλος αριθμός συμμετεχόντων, την παραμονή  της γιορτής για πρώτη φορά εδώ και δέκα χρόνια που οργανώνω γιορτές-θεατρικές παραστάσεις στο σχολείο μας, σκέφτηκα πως ίσως ήταν λάθος η απόφαση και η επιλογή μας να προσπαθήσουμε να πραγματοποιήσουμε σε σύντομο χρονικό διάστημα μία παράσταση με τόσο πολλούς μαθητές που μάλλον ποτέ δεν είχαν μάθει να εργάζονται ομαδικά για την επίτευξη ενός κοινού έργου. Ωστὀσο, τελικά...όλα πήγαν καλά, γιατί πάντα πρέπει να εμπιστευόμαστε τους μαθητές μας...

Οι μαθήτριες και οι μαθητές της Γ Λυκείου του Πρότυπου Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στην αίθουσα Τελετών του Σχολείου, λίγο προτού αρχίσει η θεατρική μας παράσταση για το Πολυτεχνείο. Στη φετινή παράσταση συμμετείχε ένας μεγάλος αριθμός μαθητών και μαθητριών από τα δύο τμήματα της Γ Λυκείου.

Το κείμενο της Παράστασής μας με τις σκηνοθετικές οδηγίες

Πρότυπο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Γιορτή Πολυτεχνείου

Νοέμβριος 2012

 Τίτλος: Όταν οι λέξεις χάνουν τη σημασία τους...

Η αφετηρία-αφορμή του δρώμενου

Στο περιοδικό Χρονικά του Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης του έτους 1967 υπάρχει το παρακάτω λιτό σημείωμα:

“8 Mαΐου 1967: O Διευθυντής του Σχολείου κ. Γ. Μιχαλόπουλος μίλησε στους μαθητάς του Σχολείου για την γενομένη κυβερνητική αλλαγή και ανέγνωσε το διάγγελμα της Εθνικής Κυβερνήσεως. Η ομιλία και η ανάγνωσις του κυβερνητικού διαγγέλματος αποσκοπούσαν στο να συνειδητοποιήσουν οι μαθηταί την ανάγκη, η οποία οδήγησε στην Επανάσταση της 21^ης Απριλίου και τις νέες προοπτικές που διανοίγονται μ’ αυτήν για το Έθνος μας».

Βλ. Χρονικά του Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, τεύχος 81-82, Θεσσαλονίκη 1967, σ. 61.

Σκηνή 1η

Κλείνουν τα φώτα. Η αυλαία κλειστή.Από δύο ποτηράκια-κεριά αναμμένα στα ηχεία. Στο ένα ηχείο επίσης τα δύο μπουκάλια μπύρες και οι προκηρύξεις με τα συνθήματα. Στο άλλο ηχείο τρία γυάλινα ποτήρια και ένα μπουκάλι κρασί.

Κάτω άκρη αριστερά (όπως βλέπουν οι θεατές) ομάδα αγοριών μαθητών. Στην άκρη δεξιά δύο αγόρια και οι δύο αφηγήτριες. Φωτίζει ο προβολέας τα δύο αγόρια και τις αφηγήτριες. Αυτές ανεβαίνουν στο κάτω επίπεδο της σκηνής. Τα δύο αγόρια προχωρούν λίγο… Ο ένας υποδύεται καθηγητή-πιθανόν τον γυμναστή και ο άλλος τον διευθυντή του Σχολείου.

Καθηγητής-γυμναστής (με δυνατή φωνή δίνει παραγγέλματα): -Σχολείο! Στοιχιθείτε! Ατενώς! Ανάπαυση! Προσοχή! Ησυχία.

Από την απέναντι πλευρά οι μαθητές Θα παραταχθούν σε γραμμή (4 ή 5 δυάδες). Οι μαθητές ενεργούν σύμφωνα με τα παραγγέλματα.

Μένουν τελείως ακίνητοι.

Αφηγήτρια 1:  Στις 21 Απριλίου του 1967, μία ομάδα αξιωματικών, χρησιμοποιώντας την εξουσία τους στο στρατό, παραβιάζουν τις αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος και επιβάλλουν στη χώρα δικτατορία.  Τι σημαίνει όμως δικτατορία; Δικτατορία είναι το πολιτικό καθεστώς στο οποίο ένα μόνο άτομο ή μια μικρή ομάδα ασκεί την εξουσία, συνήθως με την υποστήριξη του στρατού, καταλύοντας τη δημοκρατία.

Αφηγήτρια 2:. Η επιβολή δικτατορικού καθεστώτος συνεπάγεται αυτόματα τη βίαιη κατάργηση των ατομικών και πολιτικών ελευθεριών, όπως είναι το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης της γνώμης των πολιτών, τη λαϊκή κυριαρχία που εξασφαλίζεται στη Βουλή, το δικαίωμα του συνδικαλισμού, της ελευθεροτυπίας, κ. ά.

Aφηγήτρια 1: Πώς βίωσαν την επιβολή της δικτατορίας του 1967 οι απλοί άνθρωποι, για παράδειγμα κάποιοι μαθητές του Σχολείου μας, κάποιοι που θα μπορούσαν να είμαστε εμείς, να είσθε εσείς οι ίδιοι; To Μάιο του 1967, λίγες ημέρες μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, στο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ο Διευθυντής του Σχολείου αναγκάστηκε να διαβάσει στους μαθητές μία ανακοίνωση που εστάλη από το νέο καθεστώς. Στο περιοδικό Χρονικά του Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης του έτους 1967 υπάρχει το παρακάτω λιτό σημείωμα, ακούστέ το.

Αφηγήτρια 2:

“8 Mαΐου 1967: O Διευθυντής του Σχολείου κ. Γ. Μιχαλόπουλος μίλησε στους μαθητάς του Σχολείου για την γενομένη κυβερνητική αλλαγή και ανέγνωσε το διάγγελμα της Εθνικής Κυβερνήσεως. Η ομιλία και η ανάγνωσις του κυβερνητικού διαγγέλματος αποσκοπούσαν....

   Ο μαθητής που υποδύεται τον διευθυντή και βρίσκεται δίπλα στον γυμναστή, κάνει δύο βήματα μπροστά...τον φωτίζουν...

Διευθυντής (απευθύνεται προς τους παρατεταγμένους μαθητές):

Μαθηταί, πρέπει να συνειδητοποιήσετε την ανάγκη, η οποία οδήγησε στην Επανάσταση της 21^ης Απριλίου και τις νέες προοπτικές που διανοίγονται μ’ αυτήν για το Έθνος μας.

Γυμναστής: Aνάπαυση! Διαλυθείτε...Γρήγορα στις τάξεις σας.

Οι μαθητές μπαίνουν από την πόρτα δεξιά στα παρασκήνια. Η αυλαία είναι κλειστή. Δύο μαθητές δεν ακολουθούν τους άλλους, θα ανεβούν στο πρώτο επίπεδο όπου θα γίνει διάλογος.

Ο ένας φωνάζει τον άλλο που ήδη έχει πάει τελευταίος στην πόρτα.

Παναγιώτης (έχει ανεβεί στο πρώτο επίπεδο): Οδυσσέα, πού πηγαίνεις. Έλα λίγο να σου πω κάτι…

Ανεβαίνει και ο Οδυσσέας στο πρώτο επίπεδο.

Οδυσσέας: Ξέρω τι θα μου πεις. Για την ανακοίνωση που μας διάβασε.

Παναγιώτης: Tι είναι αυτά που έλεγε η ανακοίνωση. Τα πιστεύεις;

Οδυσσέας: Φυσικά και δεν τα πιστεύω. Άρχισε η προπαγάνδα. Oνομάζουν το στρατιωτικό πραξικόπημα εθνική επανάσταση. Δικτατορία είναι, Χούντα, όχι εθνική επανάσταση.

Παναγιώτης: Στο σπίτι οι γονείς μου είναι πανικοβλημένοι. Ο πατέρας μου, …ξέρεις,  είναι δημοσιογράφος, λέει ότι ήδη άρχισε η λογοκρισία στις εφημερίδες. Δεν μπορούν να γράψουν ελεύθερα τη γνώμη τους.

Οδυσσέας: Γνωρίζεις ότι έβγαλαν και λίστα απαγορευμένων βιβλίων; Το φαντάζεσαι; Απαγορεύουν βιβλία, όπως έκανε ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ.

Παναγιώτης: Το ξέρω. Η μητέρα μου χθες όλο το βράδυ μάζευε βιβλία από τη βιβλιοθήκη μας για να τα κρύψει στην αποθήκη. Με έβαλε και εμένα να τη βοηθήσω. Ήταν φοβισμένη. Ποτέ δεν την έχω ξαναδεί σ᾽αυτήν την κατάσταση.

Οδυσσέας: Aν εσείς φοβάσθε για τα βιβλία σας, εμείς στο σπίτι φοβόμαστε για τον πατέρα μου. Άρχισαν ήδη τις συλλήψεις δημοκρατικών πολιτών. Έκανε χρόνια εξορία για τις ιδέες του, όταν ήταν νέος, τότε που ήταν ο εμφύλιος. Και μόλις ηρεμήσαμε και νομίσαμε ότι επιτέλους έχουμε δημοκρατία, έγινε δικτατορία.

Παναγιώτης: Μα πότε επιτέλους αυτή η χώρα θα έχει δημοκρατία; Πρέπει κάτι να κάνουμε…να αντισταθούμε…να αγωνισθούμε για τη δημοκρατία…εμείς οι νέοι…οι γονείς μας κουράστηκαν…

Γυμναστής: Αθανασιάδη, τι κάνετε εκεί έξω; Γιατί δεν είσθε στην τάξη σας. Γρήγορα στην τάξη…

Φεύγουν στα παρασκήνια.

Ανεβαίνουν στο πρώτο επίπεδο ένα κορίτσι και ένα αγόρι που υποδύονται καθηγητές:

Kαθηγήτρια 1: Τι ήταν αυτή η ανακοίνωση; Άρχισε η προπαγάνδα. Δεν έχω διάθεση να πάω να κάνω μάθημα στα παιδιά. Εάν με ρωτήσουν, εάν με κοιτάξουν στα μάτια…Τι θα τους απαντήσω;

Kαθηγητής: Eγώ θα κάνω το μάθημά μου, όπως το έχω σχεδιάσει. Δεν αλλάζω τίποτα. Θα κάνω Θουκυδίδη και θα τους μιλήσω για τη δημοκρατία.

Καθηγήτρια 1: Eίσαι σίγουρος; Δεν σκέφτεσαι τις συνέπειες; Δεν φοβάσαι; Kαι αν κάποιος σε καρφώσει;

Καθηγητής: Ποιος θα με καρφώσει; οι ίδιοι μου οι μαθητές; Ξέρουν ότι ενδιαφέρομαι για αυτούς. Δεν έχω να φοβηθώ τίποτα. Την αλήθεια θα πω…Θουκυδίδη θα διδάξω.

Καθηγήτρια 1: Ηρέμησε. Μη φωνάζεις! Και οι τοίχοι έχουν αυτιά. Δεν καταλαβαίνεις ότι δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε κανέναν, ούτε τους συναδέλφους, ούτε τους μαθητές μας, ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό…

Καθηγήτρια 2 (από κάτω): Τι συζητάτε εκεί συνάδελφοι;

Καθηγήτρια 1: Συζητάμε για τα θέματα των εξετάσεων που θα βάλουμε στα παιδιά.

 Kαθηγήτρια 2 (ανεβαίνει και αυτή στο πρώτο επίπεδο): Έχω καταλάβει τι συζητάτε. Ακούστε μια συμβουλή και από εμένα που είμαι παλιότερη. Ήμουν καθηγήτρια και σε προηγούμενες δύσκολες εποχές…Να προσέχετε! Και οι τοίχοι έχουν αυτιά.

Καθηγητής: Tι πιστεύετε ότι πρέπει να κάνουμε;

Καθηγήτρια 2: Yπομονή, αγαπητέ μου! Υπομονή! Τι άλλο μπορούμε εμείς να κάνουμε; Δημόσιοι υπάλληλοι είμαστε. Εξαρτιόμαστε πάντα από την εξουσία…

Ο γυμναστής-καθηγητής που έδινε τα παραγγέλματα στους μαθητές από κάτω φωνάζει δυνατά:

Γυμναστής: Συνάδελφοι, γιατί δεν έχετε πάει για μάθημα; Oι μαθητές  περιμένουν…

Μουσική δυνατά!

Σκηνή 2^η

Φεύγουν από το πρώτο επίπεδο. Ανοίγει αργά η αυλαία…εμφανίζεται η τάξη. Δύο και δύο θρανία όπου κάθονται οι οκτώ μαθητές που ήταν παρατεταγμένοι στην πρώτη σκηνή (6+οι δύο που έκαναν το διάλογο). Υπάρχει στην άκρη δεξιά γραφειάκι -έδρα. Πάνω στην έδρα παλιά βιβλία, ένα γλαστράκι με λουλούδι, μία θήκη με μολύβια και στυλό. Στα θρανία των παιδιών βιβλία (παλιά τεύχη των Χρονικών) και τετράδια με μπλε εξώφυλλα.

Ο καθηγητής (αυτός που μιλούσε στην πρώτη σκηνή) κάθεται στο γραφείο και κρατάει ένα βιβλίο. Δύο αφηγήτριες ανεβαίνουν στο πρώτο επίπεδο.

Το σκηνικό στο δεύτερο επίπεδο της σκηνής. Η τάξη με το γραφείο του καθηγητή. Διακρίνονται παλιά τεύχη του περιοδικού Χρονικά του Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ένα σημείωμα του τεύχους του 1967 ήταν η αφορμή της παράστασής μας.

Οι δύο αφηγήτριες διαβάζουν το απόσπασμα του Θουκυδίδη. Στο βάθος η τάξη με τους μαθητές και τον καθηγητή.

Aφηγήτρια 3: To τέλος του εμφυλίου πολέμου βρίσκει τον Ελληνισμό αντιμέτωπο με μία σειρά από προβλήματα ζωτικής σημασίας για την επιβίωσή του και τη μελλοντική εξέλιξή του. Προβλήματα πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά που απαιτούν επείγουσες λύσεις. Όμως, το πολιτικό σύστημα καθυστερεί να δώσει λύσεις. Οι επιπτώσεις αυτής της αδυναμίας δημιουργούν κινδύνους για το μέλλον της χώρας και της δημοκρατίας.

Αφηγήτρια 4: Στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας, μετά το 1922, θεωρείται ότι επιβλήθηκαν τρεις δικτατορίες: η δικτατορία του Θεόδωρου Πάγκαλου (1924-1926), η δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά (1936-1940) και η δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967 που διήρκεσε έως τον Ιούλιο του 1974. Επίσης, κατά την περίοδο μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο, παρά την τυπική ισχύ του Συντάγματος, οι συνταγματικές και δημοκρατικές αρχές είχαν παραβιασθεί, ώστε να μιλάμε για περιόδους συνταγματικών ανωμαλιών, ουσιαστικά δηλαδή για άτυπη δικτατορία.

Καθηγητής (σηκώνεται από το γραφείο και απευθύνεται στους μαθητές):

Θα διαβάσουμε πρώτα το απόσπασμα του Θουκυδίδη από το πρωτότυπο και στη συνέχεια θα προσπαθήσουμε να το μεταφράσουμε.

Οι αφηγήτριες 3 και 4 περπατούν λίγο μπροστά προς τους θεατές και διαβάζουν εναλλάξ το απόσπασμα του Θουκυδίδη από το Βιβλίο 3, κεφάλαια 82-84. Θα το διαβάζουν αργά και καθαρά παράγραφο-παράγραφο, η μία στα αρχαία και η άλλη τη μετάφραση στα νέα ελληνικά. Ενώ διαβάζουν οι αφηγήτριες, ο καθηγητής έχει σηκωθεί από το γραφείο περπατάει στο διάδρομο, σκύβει πάνω από τους ώμους των μαθητών. Κρατά βιβλίο.

Όταν τελειώσουν αποχωρούν από το κάτω επίπεδο.

Η Ελευθερία και η Δήμητρα διαβάζουν εναλλάξ το κείμενο του Θουκυδίδη. Στο βάθος δεξιά διακρίνεται ο Αλέξανδρος που υποδύεται τον καθηγητή που διδάσκει στους μαθητές του τη δημοκρατία. 

Στο βάθος η τάξη με τους μαθητές και τον καθηγητή. Το κείμενο του Θουκυδίδη θα αποτελέσει αφορμή για μία συζήτηση σχετικά με τις λέξεις που χάνουν τη σημασία τους.

Καθηγητής: Σε σκοτεινές, λοιπόν, εποχές, οι λέξεις χάνουν τη σημασία τους, μας λέει ο Θουκυδίδης.

Μαθητής 1: Αλλάζουν τη σημασία των λέξεων, τη διαστρεβλώνουν, κύριε.

Μαθητής 2: Αυτό δεν έγινε σήμερα , κύριε;

Καθηγητής: Τι εννοείτε;

Μαθητής 3: Μας είπαν ότι έγινε Εθνική Επανάσταση για το καλό του λαού, ενώ έχει γίνει δικτατορία.

Μαθητής 4: Eπανάσταση είναι. Οι στρατιωτικοί είναι πατριώτες, πήραν την εξουσία για να σώσουν την Ελλάδα.

Mαθητής 5: Τα λες αυτά, γιατί ο πατέρας σου είναι αξιωματικός.

Μαθητής 6: Δεν ρώτησαν τον ελληνικό λαό, για να πάρουν την εξουσία.

Mαθητής 7: O ελληνικός λαός δεν έχει ανάγκη από εθνοσωτήρες.

Μαθητής 8:  Aπό δημοκρατία έχει ανάγκη.

Καθηγητής: Σας παρακαλώ, ηρεμείστε. Μην μιλάτε, χωρίς να σας δώσω το λόγο. Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράσει ελεύθερα την άποψή του. Αυτό,  όμως, που θέλω από εσάς είναι να σχολιάσετε το χωρίο του Θουκυδίδη και να τεκμηριώσετε την άποψή σας με λογικά επιχειρήματα. Θέλετε να ρωτήσετε κάτι;

Ένας μαθητής σηκώνει το χέρι του.

Καθηγητής: Tι θέλεις, παιδί μου;

Μαθητής 1: Κύριε, τελικά σήμερα μπορούμε να εκφράζουμε ελεύθερα την άποψή μας; Υπάρχει ελευθερία έκφρασης στη χώρα;

Μουσική δυνατά

O καθηγητής δεν απαντά, γυρίζει και κοιτάζει προς το κοινό. Στέκεται στην άκρη των σκαλιών. Ο φωτισμός χαμηλώνει. Ο προβολέας φωτίζει μόνο τον καθηγητή. Από κάτω, από τη δεξιά και αριστερή πλευρά, ανεβαίνουν αργά δύο μαθητές-αστυνομικοί, ανεβαίνουν στο πρώτο επίπεδο, ανεβαίνουν τα σκαλιά και πιάνουν από τη μια και την άλλη πλευρά τον καθηγητή. Ο ένας του ψιθυρίζει κάτι στο αυτί και του παίρνει το βιβλίο...τον κατεβάζουν αργά στο πρώτο επίπεδο...καθώς κατεβαίνουν, κλείνει αργά η αυλαία με την τάξη...Στέκονται στη μέση του πρώτου επιπέδου...ο καθηγητής κοιτάζει προς το κοινό. Ο ένας αστυνομικός που του ψιθύρισε, πετά επιδεικτικά κάτω το βιβλίο.

Τον κατεβάζουν αργά από το πρώτο επίπεδο, από την αριστερή πλευρά, όπως βλέπουμε.

Η μουσική συνεχίζει

Σκηνή 3^η

Αμέσως μετά τη σύλληψη του καθηγητή και ενώ η μουσική συνεχίζει να παίζει, ανεβαίνει ομάδα μαθητών, αγοριών και κοριτσιών και κάθονται στα σκαλιά μεταξύ πρώτου και δεύτερου επιπέδου της σκηνής. Η αυλαία της σκηνής έχει κλείσει, όταν οι αστυνομικοί κατέβαζαν τον καθηγητή. Επίσης, ανεβαίνει στο πρώτο επίπεδο μία αφηγήτρια.

Αφηγήτρια 5:  Βρισκόμαστε στη Θεσσαλονίκη, το Μάιο του 1970. Οι δύο μαθητές είναι πια φοιτητές στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Φοιτήτριες και φοιτητές συζητούν στο αμφιθέατρο της Σχολής.

Φοιτητής ή φοιτήτρια: -Ετοιμάσετε τις προκηρύξεις;

Φοιτητής ή φοιτήtρια: -Nαι. Αργά το βράδυ θα τις ρίξουμε σ᾽όλη τη Βασιλ. Όλγας και στους γύρω δρόμους.

Φοιτητής ή φοιτήτρια: -Eμείς θα μοιράσουμε την εφημερίδα της οργάνωσης στην Τούμπα και την Καλαμαριά.

Φοιτητής ή φοιτήτρια: -Πρέπει να ξεσηκώσουμε τον κόσμο.

Φοιτητής ή φοιτήτρια: -Δυστυχώς, οι περισσότεροι φοβούνται…Διαβάζουν τις προκηρύξεις και τις πετούν στα σκουπίδια.

Φοιτητής ή φοιτήτρια: -Την Κυριακή το βράδυ θα γράψουμε συνθήματα στην Αγ. Σοφίας.

Φοιτητής ή φοιτήτρια: -Eμείς στην Αριστοτέλους.

Φοιτητής ή φοιτήτρια: -Στην Αριστοτέλους; Μα εκεί είναι το αστυνομικό τμήμα. Θα σας πάρουν χαμπάρι.

Φοιτητής ή φοιτήτρια: - Το έχουμε ξανακάνει. Δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους. Μας καλύπτουν και κάποιοι περαστικοί.

Ανεβαίνει από τα αριστερά ένας φοιτητής ή φοιτήτρια και κάθεται μαζί τους, λέγοντας:

Φοιτητής ή φοιτήτρια: -Προσοχή σ᾽αυτά που λέτε. Έχει γεμίσει το Πανεπιστήμιο χαφιέδες.

Συνεχίζουν τη συζήτηση.

Φοιτητής ή φοιτήτρια: -Ήλθαν δύο νέοι στην οργάνωση.

Φοιτήτρια: -Nαι; και πώς είναι; είναι τουλάχιστον ωραίοι;

Φοιτητής ή φοιτήτρια: -Δεν κρίνουμε τα μέλη της οργάνωσης από την ομορφιά τους, αλλά από το αγωνιστικό τους πνεύμα.

Φοιτήτρια (η ίδια που έκανε την ερώτηση): -Ένα αστείο έκανα…όλα στα σοβαρά τα παίρνεις. Πες μου είναι και αυτοί φοιτητές;

Φοιτητής ή φοιτήτρια: -Nαι. Φοιτητές του Πολυτεχνείου, τελείωσαν το Πειραματικό. Είχαν από μαθητές μία μικρή αντιστασιακή οργάνωση στο σχολείο τους.

Φοιτητής ή φοιτήτρια: -Στο Πειραματικό;

Φοιτητής ή φοιτήτρια: -Ναι. Στο Πειραματικό.

Φοιτητής ή φοιτήτρια: -Eγώ έχω ακούσει ότι όσοι πάνε εκεί είναι μεγαλοαστοί, η ελίτ της πόλης.

Φοιτητής ή φοιτήτρια: Άσε τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα. Μην ξεχνάς ότι ο Αναγνωστάκης το Πειραματικό τέλειωσε.

Φοιτητής ή φοιτήτρια: -O Aναγνωστάκης! Τι υπέροχους στίχους έχει γράψει…και αυτόν τον έχουν απαγορεύσει…

Φοιτητής ή φοιτήτρια: -Φυσικά και είναι απαγορευμένος ποιητής, αφού είναι αριστερός.

Ανεβαίνει από τα αριστερά ακόμα ένας φοιτητής ή φοιτήτρια και κάθεται μαζί τους, λέγοντας:

Φοιτητής ή φοιτήτρια: -Καλά τρελλαθήκατε. Μιλάτε δυνατά για τον Αναγνωστάκη; Μέχρι εδώ ακούγεσθε. Δεν ἐχετε μάθει ότι το Πανεπιστήμιο γέμισε χαφιέδες;

Φοιτητής ή φοιτήτρια: -Πάμε να φύγουμε από δω. Πού είναι οι άλλοι;

-Στο στέκι μας. Στην ταβέρνα της Δόμνας.

Μουσική

Φεύγουν από το κάτω επίπεδο. Ανοίγει η αυλαία αργά. Φωτίζουν με χαμηλό φωτισμό. Είναι άδεια από θρανία και γραφείο. Στο βάθος έχουν αναρτήσει ένα χαρτόνι που γράφει με κόκκινα γράμματα το σύνθημα Ψωμί Παιδεία Ελευθερία. Συμβολίζει ένα δρόμο της πόλης. Περνούν κάποιοι περαστικοί...άλλοι μοναχικοί ή ανά δυάδες, κοιτούν το γραμμένο σύνθημα...ένα ζευγαράκι αγκαλιασμένο έρχεται και κάθεται στις σκάλες ανάμεσα στο πρώτο και δεύτερο επίπεδο...Ο Παναγιώτης και ο Οδυσσέας βγαίνουν και αυτοί στη σκηνή, από απέναντι έρχεται ένας από τους φοιτητές που συζητούσουν προηγουμένως...Τους συναντά στη μέση της σκηνής. Η μουσική χαμηλώνει. Λέει γρήγορα: Ραντεβού, το βράδυ στην ταβέρνα της Δόμνας.

Φεύγουν όλοι από την κεντρική σκηνή που απεικονίζει δρόμο. Μένει μόνο το ζευγαράκι στα σκαλιά που κάνει ότι συζητά, για να καλυφθεί το κενό της σκηνής...

Σκηνή 4η

Αλλάζει η μουσική ακούγονται ρεμπέτικα. Mε το που αρχίζουν τα ρεμπέτικα, το ζευγαράκι φεύγει από τα σκαλιά και πολύ γρήγορα οι μαθητές στο κάτω επίπεδο και στη σκηνή στήνουν την ταβέρνα της Δόμνας...

Από δεξιά ανεβάζουν στο κάτω επίπεδο ένα τραπέζι και τρεις καρέκλες, που βρίσκονται ήδη κάτω στην άκρη. Παίρνουν το ένα αναμένο κεράκι από το δεξί ηχείο, τα τρία ποτήρια και το μπουκάλι κρασί και τα βάζουν πάνω στο τράπεζι. Ο καθένας γνωρίζει τι πρέπει να κάνει...Ακριβώς από πάνω δεξιά, στη σκηνή, και λίγο προς το κέντρο, άλλοι μαθητές βγάζουν δύο πολυθρόνες και ένα ακόμα τραπέζι και κάθονται. Οι δύο παρέες επικοινωνούν οπτικά και ακουστικά.

Από αριστερά άλλοι μαθητές ανεβάζουν στο κάτω επίπεδο ένα τραπέζι και τρεις καρέκλες και βάζουν πάνω στο τραπέζι  από το αριστερό ηχείο το ένα κεράκι και τα δύο μπουκάλια μπύρα. Αυτοί που στήνουν το σκηνικό της αριστερής πλευράς δεν κάθονται.

Όλα πρέπει να γίνουν γρήγορα και πολύ συντονισμένα...το ρεμπέτικο τραγούδι καλύπτει το κενό. Όταν στηθεί το σκηνικό της ταβέρνας της Δόμνας και καθίσουν στις καρέκλες η παρέα της δεξιάς πλευράς, χαμηλώνει η μουσική με τα ρεμπέτικα και αρχίζει ο διάλογος της παρέας. Είναι φοιτητές και φοιτήτριες, κάποιοι είναι οι ίδιοι από την προηγούμενη σκηνή. Καθώς συνομιλούν, κάποια στιγμή θα έρθουν και θα καθίσουν ο Παναγιώτης και ο Οδυσσέας στο τραπεζάκι της αριστερής πλευράς, που στην αρχή έχει μείνει άδειο.

Ο Κυριάκος, ο Παναγιώτης και ο Οδυσσέας στην ταβέρνα της Δόμνας.

Στην ταβέρνα της Δόμνας.

Στην ταβέρνα της Δόμνας.

Όταν στηθεί το σκηνικό της ταβέρνας, φωτίζουν το κάτω επίπεδο.

Η παρέα από δεξιά:  

Φοιτητής ή φοιτήτρια: -Tα μάθατε; Xθες έκαναν συλλήψεις στον κινηματογράφο Θυμέλη. Έβλεπαν μια απαγορευμένη ταινία, το “Φράουλες και αίμα”.

Φοιτητής ή φοιτήτρια: -To έμαθα από την ξαδέλφη μου. Ήταν εκεί με την παρέα της…ευτυχώς, κατάφεραν να ξεφύγουν…

Φοιτητής ή φοιτήτρια: -Μέχρι πού θα συνεχισθεί αυτό; Στην αρχή απαγόρευσαν βιβλία, στη συνέχεια κάποιους μουσικοσυνθέτες και τώρα ταινίες και θεατρικά έργα.

Φοιτητής ή φοιτήτρια:-Ελέγχουν τις εφημερίδες, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση.

Φοιτητής ή φοιτήτρια:-Eκείνο το ραδιόφωνο από το πρωί μέχρι το βράδυ εθνικά εμβατήρια και δημοτικά τραγούδια βάζει…και κάτι μελιστάλαχτα χαζοτραγουδάκια…

Φοιτητής ή φοιτήτρια:-Δεν είναι τόσο χαζοτράγουδα όσο νομίζεις. Πρόσεξε τους στίχους…θα δεις ότι κάτι υπαινίσσονται.

Φοιτητής ή φοιτήτρια:-O στιχουργός κάτι θέλει να πει, αλλά το κρύβει πίσω από τις λέξεις, γιατί, όπως ξέρετε,  και τα τραγούδια περνούν από λογοκρισία.

O ένας από τη δεξιά παρέα προσέχει τους δύο που έχουν έρθει και καθίσει στο αριστερό τραπεζάκι. Τους αναγνωρίζει. Σηκώνεται, πηγαίνει στο τραπέζι τους, τους χαιρετά και κάθεται μαζί τους...Aκολουθεί ο παρακάτω διάλογος.

Στην αριστερή πλευρά του κάτω επιπέδου, στο αριστερό τραπέζι.

Φοιτητής: -Ώστε, κάνατε αντίσταση από τότε που ήσασταν μαθητές στην Έκτη Γυμνασίου;

Παναγιώτης: Ναι από τότε που ήμασταν μαθητές στο Πειραματικό. Όμως, δεν κάναμε κάτι σπουδαίο.

Οδυσσέας: Mοιράζαμε προκηρύξεις στους μικρότερους μαθητές και στη γειτονιά του Σχολείου, γράφαμε συνθήματα στους τοίχους και τέτοια.

Παναγιώτης: Mε κάποιους άλλους συμμαθητές μας που τώρα είναι φοιτητές στην Αθήνα προσπαθήσαμε να στήσουμε και ένα ραδιοφωνικό πομπό στο υπόγειο του Σχολείου. Λειτούργησε για δύο ώρες.

-Oδυσσέας: Διαβάζαμε κείμενα του Θουκυδίδη για τη δημοκρατία και ποιήματα του Μπρεχτ και του Αναγνωστάκη.

Παναγιώτης: Φοβηθήκαμε όμως μήπως μας ανακαλύψει ο επιστάτης του Σχολείου…και σταματήσαμε την προσπάθεια…

Φοιτητής: -Eλάτε να σας γνωρίσω και στους άλλους. Να ξέρετε ότι εδώ θα συναντιόμαστε. Είναι το στέκι των δημοκρατικών φοιτητών.

Σηκώνονται και πηγαίνουν προς τα δεξιά, στην παρέα της δεξιάς πλευράς...χειραψίες γνωριμίας, κλπ. Εκείνη τη στιγμή ανεβαίνει ένας ακόμα φοιτητής ή φοιτήτρια (μπορεί να είναι κάποιος από την προηγούμενη σκηνή ή από αυτούς που περπατούσαν στο δρόμο) από κάτω και τους λέει...

Φοιτητής ή φοιτήτρια:

-Aκόμα εδώ είσθε; Δεν βαρεθήκατε να κάθεσθε και να συζητάτε. -Εμπρός πάμε για δράση.

Σκηνή 5η

Χαμηλώνουν τα φώτα…Άλλοι φεύγουν πάνω στη σκηνή και κάνουν ότι γράφουν συνθήματα στον τοίχο, όπου ήδη είναι αναρτημένο το χαρτόνι με το σύνθημα…Ο φωτισμός υποβλητικός.

Ο Παναγιώτης και ο Οδυσσέας στέκονται για λίγο στην άκρη αριστερά του κάτω επιπέδου, παίρνουν τις προκηρύξεις που βρίσκονται στο αριστερό ηχείο…αρχίζει να ακούγεται χαμηλά από το βάθος αστυνομική σειρήνα….Ο Παναγιώτης και ο Οδυσσέας κατεβαίνουν από το κέντρο του κάτω επιπέδου στο κοινό…τρέχουν γρήγορα στο κεντρικό διάδρομο ρίχνουν τις προκηρύξεις στο κοινό και φωνάζουν συνθήματα Κάτω η Χούντα, Ζήτω η Δημοκρατία…Φθάνουν σχεδόν ως το τέλος του διαδρόμου…η σειρήνα της αστυνομίας δυναμώνει…εφέ με το φωτισμό…στη σκηνή…ο Παναγιώτης και ο Οδυσσέας φωνάζουν…Προσοχή μπάτσοι! Γυρίζουν τρέχοντας, ανεβαίνουν πρώτα στο κάτω επίπεδο της σκηνής και ανεβαίνουν στο πάνω επίπεδο, από πίσω τους ακολουθούν τρέχοντας οι δύο αστυνομικοί. Ο Παναγιώτης και ο Οδυσσέας μπαίνουν στα παρασκήνια…οι αστυνομικοί βλέπουν στο τοίχο το χαρτόνι με τα συνθήματα…το κατεβάζουν, σκίζοντάς το…

Σκηνή 6η

Μουσική ρεμπέτικα ξανά. Το σκηνικό της ταβέρνας της Δόμνας στο κάτω επίπεδο έχει παραμείνει. Έχουν τραβήξει μέσα στα παρασκήνια μόνο το τραπεζάκι και τις καρέκλες που βρίσκονταν στο πάνω επίπεδο της σκηνής…Στο κάτω επίπεδο έχουν μείνει τα τραπεζάκια στα δεξιά και τα αριστερά. Φωτίζουν το κάτω επίπεδο…

Αφηγητής: Nοέμβριος του 1973: Θεσσαλονίκη. Στην ταβέρνα της Δόμνας.

Στο τραπεζάκι της αριστεράς πλευράς γίνεται ο ακόλουθος διάλογος ανάμεσα στον Οδυσσέα, τον Παναγιώτη και δύο φοιτήτριες:

Οδυσσέας:-Έφθασαν νέα από την Αθήνα. Οι φοιτητές εξεγέρθηκαν εναντίον του καθεστώτος. Κλείσθηκαν στο Πολυτεχνείο. Ζητούν από τον κόσμο να τους βοηθήσει, να πάει μαζί τους.

Φοιτήτρια 1: -Η τηλεόραση λέει ότι οι φοιτητές είναι αναρχικοί και τραμπούκοι που δεν σέβονται τη δημόσια περιουσία, που καταστρέφουν το Πανεπιστήμιο.

Παναγιώτης: -Ξέρουμε ότι δε λένε την αλήθεια. Οι λέξεις έχουν χάσει τη σημασία τους, όπως λέει και ο Θουκυδίδης.

Φοιτήτρια 2: -Για τη δημοκρατία αγωνίζονται, δεν είναι αναρχικοί. Τι καθόμαστε και συζητάμε…Πρέπει και εμείς εδώ οι φοιτητές της Θεσσαλονίκης να ξεσηκωθούμε, να αγωνισθούμε.

Φοιτήτρια 1: -Mαθαίνω ότι ήδη άρχισαν να μαζεύονται φοιτητές στη Φυσικομαθηματική Σχολή και το Πολυτεχνείο. Πάμε και εμείς αμέσως.

 Η τελευταία σκηνή στην ταβέρνα της Δόμνας και οι αφηγήτριες που θα μιλήσουν για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου της Θεσσαλονίκης.

Στο κάτω επίπεδο στο κέντρο κάθονται δύο αφηγήτριες που θα παρουσιάσουν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου της Θεσσαλονίκης.

Καθώς μιλούν για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου της Θεσσαλονίκης, γίνεται προβολή από  φωτογραφίες και εφημερίδες της εποχής.

Αφηγήτρια 5: Είχε και η Θεσσαλονίκη το δικό της "Πολυτεχνείο", τις δικές της αντιδικτατορικές εκδηλώσεις που δεν είναι όμως πολύ γνωστές. Βέβαια, τα γεγονότα στην Πολυτεχνική Σχολή Θεσσαλονίκης, εκείνο τον Νοέμβριο του 1973, δεν ήταν στην ίδια έκταση με τα αντίστοιχα γεγονότα της Αθήνας, ούτε είχαν τις ίδιες πανελλαδικές διαστάσεις, ούτε θύματα.

Αφηγήτρια 6: Φοιτητικές εκδηλώσεις, αρχίζουν να εμφανίζονται στη Θεσσαλονίκη μαζικά από τις αρχές του 1972. Στα τέλη του Φλεβάρη του 1973 οργανώνεται μια πρώτη μεγάλη ανοιχτή εκδήλωση εναντίον της δικτατορίας στη συγκέντρωση της φυσικομαθηματικής σχολής του Α.Π.Θ. Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου της Αθήνας, τον Νοέμβριο του 1973, έγιναν γνωστά στη Θεσσαλονίκη την Πέμπτη 16 Νοεμβρίου. Για τους φοιτητές της Θεσσαλονίκης ήταν αυτονόητο, ότι έπρεπε να ξεσηκωθούν και αυτοί  χωρίς χρονοτριβή.

Αφηγήτρια 5: Από την Παρασκευή 17 Νοέμβρη το πρωϊ, άρχισαν να εισέρχονται μαζικά οι φοιτητές στην Πολυτεχνική Σχολή Θεσσαλονίκης. Oι συνελεύσεις τωνν διαφόρων Σχολών εξέλεξαν επιτροπές και από αυτές τις επιτροπές στη συνέχεια εκλέχτηκε και η Κεντρική Συντονιστική Επιτροπή της κατάληψης, της οποίας το πρώτο μέλημά της, ήταν να οργανώσει τις λειτουργίες μέσα στο χώρο του Πολυτεχνείου. Ετσι, δημιουργήθηκαν επιτροπές περιφρούρησης, σίτισης, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.

Αφηγήτρια 6:

Το απόγευμα, νωρίς, όταν πια είχε πλημμυρίσει το Πολυτεχνείο από τους φοιτητές, άρχισε και η πολιορκία του χώρου από την ασφάλεια. Νωρίς μάλιστα, οι αστυνομικοί, αφού έσπασαν με τούβλα και πέτρες τα παράθυρα από την πίσω πλευρά του Πολυτεχνείου, προσπάθησαν να μπούνε μέσα, αποκρούστηκαν όμως από τους συγκεντρωμένους φοιτητές.

Γύρω στις 7 με 8 το βράδυ, άρχισε να λειτουργεί και ο ραδιοφωνικός σταθμός που είχε εγκατασταθεί στα υπόγεια της Αρχιτεκτονικής Θεσσαλονίκης. Κατά τις 9 μ.μ, άρχισαν να καταφθάνουν οι ειδήσεις από την Αθήνα ότι γίνονται συγκρούσεις, ότι υπάρχουν νεκροί και τραυματίες.

Αφηγήτρια 5: Η εκκένωση του Πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης, έγινε στις 4 το πρωί του Σαββάτου, κάτω απο την απειλή ότι τα άρματα μάχης θα αρχίσουν τον κανονιοβολισμό της Σχολής. Ηδη, είχαν καταφθάσει τα τανκς μπροστά στην πύλη του Πολυτεχνείου και γύρω ήταν παραταγμένοι οι λοκατζήδες και οι αστυνομικοί. Μετά από αυτό υπήρξε συνεννόηση αστυνομία και φοιτητών ότι δεν θα υπάρξουν συλλήψεις και με αυτό τον όρο άρχισε η εκκένωση. Ομως η συμφωνία αθετήθηκε και έτσι, εκείνο το βράδυ στην έξοδο του Πολυτεχνείου πιάστηκαν 250 συνολικά άτομα τα οποία και μεταφέρθηκαν στην ασφάλεια.

Ακούγεται απόσπασμα από το τελευταίο μήνυμα του ραδιοφωνικού σταθμού. 

Το διαβάζει μαθητής χωρίς να φαίνεται…

Προβάλλεται το τελευταίο μήνυμα του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης. Το διάβασε ο Κώστας Ζαντίδης.

 ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ

ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Σας μιλάμε από το ραδιοφωνικό σταθμό του Ελεύθερου Πανεπιστήμιου της Θεσσαλονίκης. Αν ο στρατός μας χτυπήσει, αν πέσει έστω και ένας πυροβολισμός, κανείς δεν μπορεί να είναι ανεύθυνος γι’ αυτό. Είμαστε κυκλωμένοι από το στρατό. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε διαπραγματεύσεις. Απευθύνουμε στον ελληνικό λαό και σε ολόκληρο τον ελεύθερο κόσμο έκκληση να πάρει θέση

Κάνουμε έκκληση στον ελεύθερο κόσμο. Ζητάμε να πάρετε θέση! Ζητάμε να πάρετε θέση!

Ζητάμε από τους στρατιώτες να μην υπακούσουν σε καμιά διαταγή για πυροβολισμό!

Ζητάμε από τους γονιούς μας, τους καθηγητές μας, απ’ όλους τους πολίτες να πάρουν θέση!

(Από το Αρχείο της ΕΤ3)

Σκηνή 7η

Πρότυπο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Νοέμβριος 2013

Ο Παναγιώτης είναι πια καθηγητής του ΠΠΣΠΘ. Ανεβαίνει στο κάτω επίπεδο, τον ακολουθεί μία ομάδα μαθητών, αγόρια και κορίτσια.

Καθηγητής-Παναγιώτης:  Παιδιά, σήμερα θα κάνουμε διαφορετικά το μάθημα. Ακολουθήστε με (Κάθεται στα σκαλιά ανάμεσα στο πρώτο και δεύτερο επίπεδο). Καθήστε και εσείς γύρω μου…

Κάθονται και αυτοί κάτω γύρω του…

Καθηγητής-Παναγιώτης: Πρέπει πάντα να θυμόμαστε αυτά που λέει ο Θουκυδίδης στον Επιτάφιο του Περικλέους για τη δημοκρατία. H δημοκρατία φέρει ευημερία στους πολλούς. Ποιος θα μεταφράσει το χωρίο;

Mαθήτρια: “…και ονομάζεται το πολίτευμα αυτό δημοκρατία, επειδή δεν αποβλέπει στο συμφέρον των λίγων αλλά των πολλών”.

Mαθητής: Κύριε, πώς μπορούμε σήμερα να μιλάμε για δημοκρατία, όταν δεν υπάρχει ευημερία για τους πολίτες;

Μαθήτρια: Οι άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους, ζωές καταστρέφονται.

Μαθητής:  Τι δημοκρατία είναι αυτή, όταν δεν υπάρχει κοινωνική αλληλεγγύη;

Mαθήτρια: Δεν υπάρχει δημοκρατία, όταν δεν είναι κυρίαρχος ο λαός. Η ελεύθερη αγορά κυριαρχεί παντού.

Μαθητής: Kύριε, έχουμε δημοκρατία σήμερα;

Φωνές ακούγονται από παντού…

Καθηγητής-Παναγιώτης: Hσυχία! Mην μιλάτε όλοι μαζί!.  Όσο μπορούμε να κάνουμε τέτοιες συζητήσεις, σημαίνει ότι έχουμε δημοκρατία. Υπήρχαν εποχές που δεν επιτρεπόταν να μιλήσεις για τη δημοκρατία.

Μαθήτρια: Tι σημαίνει για σας δημοκρατία, κύριε;

Καθηγητής-Παναγιώτης: Το πολίτευμα στο οποίο υπάρχει ανθρωπιά και δικαιοσύνη...

Βγαίνουν από τη σκηνή και κατεβαίνουν στο πρώτο επίπεδο, αγόρια και κορίτσια…Στέκονται και λένε εναλλάξ τους στίχους του Τάσου Λειβαδίτη.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν᾽αγωνίζεσαι

για την ειρήνη και για το δίκιο.

Θα βγεις στους δρόμους θα φωνάξεις

Τα χείλη σου θα ματώσουν απ᾽τις φωνές.

Το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες

Μα  ούτε βήμα πίσω.

Κάθε κραυγή σου μια πετριά

στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.

Κάθε χειρονομία σου

σα να γκρεμίζει την αδικία.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν᾽αγωνίζεσαι

Δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν᾽αγωνίζεσαι

Όλοι μαζί στο κοινό: Για τη Δικαιοσύνη και τη Δημοκρατία

 Το τέλος της γιορτής. Τραγουδούν όλοι μαζί...

To εξώφυλλο του Προγράμματος

 Πρότυπο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Εκδήλωση για το Πολυτεχνείο

16 Νοεμβρίου 2012

 Όταν οι λέξεις χάνουν τη σημασία τους…

Η αφορμή της παράστασής μας:

το σημείωμα που διαβάσαμε στο περιοδικό Χρονικά του Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

“8 Mαΐου 1967: O Διευθυντής του Σχολείου κ. Γ. Μιχαλόπουλος μίλησε στους μαθητάς του Σχολείου για την γενομένη κυβερνητική αλλαγή και ανέγνωσε το διάγγελμα της Εθνικής Κυβερνήσεως. Η ομιλία και η ανάγνωσις του κυβερνητικού διαγγέλματος αποσκοπούσαν στο να συνειδητοποιήσουν οι μαθηταί την ανάγκη, η οποία οδήγησε στην Επανάσταση της 21^ης Απριλίου και τις νέες προοπτικές που διανοίγονται μ’ αυτήν για το Έθνος μας».

Χρονικά του Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, τεύχος 81-82, Θεσσαλονίκη 1967, σ. 61.

και το απόσπασμα

Θουκυδίδου Ιστορίαι, Βιβλίο 3. Κεφ. 82-84.

  

Εφημερίδα της εποχής

 Ἐν Θεσσαλονίκῃ, 17 Νοεμβρίου 1973

«Ἔκτατο Ἀνακοινωθέν τῆς Ἐθνικῆς ἡμῶν κυβερνήσεως.Οἱ κάτωθι μαθηταί τοῦ Πειραματικοῦ Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης συνελήφθησαν διά τήν σύστασιν ἀντιεθνικής ὀργανώσεως»

Με αλφαβητική σειρά οι μαθήτριες και

οι μαθητές της Γ Λυκείου

Ηθοποιοί:

Αγγελάκης Αλέξανδρος

Αθανασιάδης Παναγιώτης

Αθανασιάδης Θανάσης

Βαχαρολίδου Μαρία

Γαλατά Ελπίδα

Γεωργιάδης Μανώλης

Γκέρος Παναγιώτης

Γκούτας Ορέστης

Δήμου Κυριάκος

Καραβαγγέλη Δανάη

Κατερίνη Σμαράγδα

Κουταλή Δήμητρα

Κυριακοπούλου Ελευθερία

Μανακούδα Άλκηστις

Μπαρμπούδη Δήμητρα-Κυβέλη

Μπάτου Αδαμαντία

Μυλωνά Κωνσταντίνα

Ναθαναηλίδου Ειρήνη

Πάλλα Ιωάννα

Παπαδημητρίου Ζωή

Παρασκευαΐδης Χάρης

Πετσάνης Κωνσταντίνος

Πλιάκης Αριστοτέλης

Ράπτη Δήμητρα

Ράφτη Νεφέλη

Σαραφίδης Οδυσσέας

Σολωμού Στέλλα

Τερτιροπούλου Αθηνά

Τζιούφα Κωνσταντίνα

Τσιτσιά Κέλλυ

Τσολακίδου Χρυσάνθη

Φάρρα Αγάπη

Κείμενα:

Αγγελοπούλου Άννα, Καραλίδου Φωτεινή

Μπαρμπούδη Δήμητρα-Κυβέλη

Μπίνου Δέσποινα, Σαραφίδης Οδυσσέας,

Τσολακίδου Χρυσάνθη, Φάρρα Αγάπη

Σκηνοθεσία:

Μπαρμπούδη Δήμητρα-Κυβέλη

Φώτα, ήχος και αυλαία:

Ανανιάδης Βασίλης, Δριγκάκης Πάρης

Ζαντίδης Κωνσταντίνος, Καλαϊτζής Γρηγόρης

Μαυρουδής Παναγιώτης

Επιμέλεια εκδήλωσης:

Αγγελοπούλου Άννα, Καραλίδου Φωτεινή

Επιμέλεια πανό:

Λιόλιου Παρασκευή

Επιμέλεια προγράμματος:

Ναθαναηλίδου Ειρήνη

Ακούγονται:

Θουκυδίδου Ιστορίαι, Βιβλίο 3, Κεφ. 82-84.

Το τελευταίο μήνυμα του ραδιοφωνικού σταθμού του

Πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης

Στίχοι του Τ. Λειβαδίτη

Μουσική

Nightmaves on Wax-Les Nuits

Μάρκος Βαμβακάρης/Ρίτα Αμπατζή, Σαν είσαι μάγκας