Το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης



Το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης πρωτολειτούργησε το 1934-35 με πρώτο Επόπτη του Σχολείου τον μεγάλο Έλληνα παιδαγωγό Αλέξανδρο Δελμούζο και Διευθυντή του τον επίσης σπουδαίο Έλληνα επιστήμονα Βασίλειο Τατάκη. Από τότε πέρασαν και άφησαν ανεξίτηλο το πέρασμά τους μεγάλοι δάσκαλοι και πνευματικοί άνθρωποι. Ο Γιώργος Θέμελης, ο Ιωάννης Ξηροτύρης, ο Πολύκλειτος Ρέγκος, ο Σαράντος Παυλέας, ο Κωνσταντίνος Μπότσογλου, ο Νίκος Παραλής είναι μόνο μερικές περιπτώσεις σημαντικών πνευματικών ανθρώπων.
Το Πειραματικό Σχολείο είχε την τύχη να στεγαστεί σε οίκημα που σχεδιάστηκε με τη φροντίδα και την αισθητική του μεγάλου αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη, οίκημα που ακόμη και σήμερα αποτελεί κόσμημα για την Πόλη μας.
Σήμερα το Πειραματικό Σχολείο, όντας πλέον και Πρότυπο, αναζητεί έναν νέο δρόμο που αποτελεί όμως συνέχεια της σπουδαίας του παράδοσης.

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

Κείμενα μαθητών: Ιστορίες για ολοκληρωτικά καθεστώτα

Με αφορμή το μονόπρακτο  Ο σπιούνος από το έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ Τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ (περιλαμβάνει 24 μονόπρακτα-σκηνές με επεισόδια από την καθημερινότητα της Ναζιστικής Γερμανίας) που μελετήσαμε με το Γ1 Λυκείου στο μάθημα της Λογοτεχνίας Γενικής Παιδείας, ζήτησα από τις μαθήτριες και τους μαθητές μου να γράψουν στην τάξη μία σύντομη ιστορία πρωτοπρόσωπης αφήγησης με θέμα Μία ημέρα σε μια χώρα με ολοκληρωτικό-διδακτορικό καθεστώς.
   
 Σας παρουσιάζω την "ατμοσφαιρική" ιστορία του μαθητή του Γ1 Λυκείου Παναγιώτη Γκέρου.

Μία ημέρα σε μια χώρα με ολοκληρωτικό καθεστώς


Ήταν μια βροχερή μέρα. Μαζί με τον Billardo πηγαίναμε στο χωριό που βρισκόταν λίγο πιο έξω από την πόλη. Ήμασταν ταλαιπωρημένοι και πολύ κουρασμένοι από την καθημερινή δουλειά στα χωράφια.
Στο δρόμο συναντήσαμε έναν κάτοικο του χωριού. “Eεεε, ωρέ πού πάτε μες στη βροχή;”, μας ρώτησε.  “Γυρνάμε από τη δουλειά, δεν βλέπεις;”, του απάντησε ο Billardo, δείχνοντας τα εργαλεία που κρατούσαμε. “Tέτοια ώρα δεν επιτρέπεται να είσθε έξω. Δεν μάθατε ότι απαγορεύεται η κυκλοφορία στους δρόμους;”, είπε εκείνος, κοιτάζοντάς μας και τους δύο με διαπεραστικό βλέμμα. “Mα ακόμα είναι νωρίς, δεν έχει νυχτώσει”, φώναξε ο Billardo. “Δεν το μάθαμε…μας συγχωρείτε”, είπα εγώ με χαμηλή φωνή.
Προχωρήσαμε βιαστικοί. Ήμουν ταραγμένος. Καθώς πλησιάζαμε στο χωριό αισθανόμουν να με κυριεύει ο φόβος. Ο Billardo προσπάθησε να με καθησυχάσει, εμένα, ίσως και τον εαυτό του. “Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Άλλωστε, δεν κάναμε κάτι κακό, από τα χωράφια γυρίζουμε…Όμως, έτσι και αλλιώς δεν πρέπει να ανησυχούμε, δεν πρόκειται να το μάθουν. Οι περισσότεροι παίρνουν τον απογευματινό τους ύπνο”, είπε περιμένοντας από εμένα να συμφωνήσω μαζί του. “Έχεις δίκιο”, ψιθύρισα.
Είχαμε μπει πια στο χωριό και βαδίζαμε στο δρόμο που βρισκόταν το σπίτι όπου μέναμε σ᾽ένα νοικιαζόμενο δωμάτιο. Σε λίγο φθάνουμε, σκέφτηκα. Τότε διέκρινα έναν άνδρα να περιμένει έξω από την πόρτα της αυλής του σπιτιού. “Mαθεύτηκε, φίλε”, είπα στον Billardo.
Tην επόμενη ημέρα τα πτώματα δύο νέων ανδρών βρέθηκαν πεταμένα στο σκουπιδότοπο έξω από το χωριό. Ήταν ξένοι που είχαν έρθει για να δουλέψουν ως εργάτες στα χωράφια…
Γκέρος Παναγιώτης


  V. Van Gogh, Δύο άντρες περπατούν σε τοπίο με δέντρα. 1890. Ιδιωτική Συλλογή.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου