Το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης



Το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης πρωτολειτούργησε το 1934-35 με πρώτο Επόπτη του Σχολείου τον μεγάλο Έλληνα παιδαγωγό Αλέξανδρο Δελμούζο και Διευθυντή του τον επίσης σπουδαίο Έλληνα επιστήμονα Βασίλειο Τατάκη. Από τότε πέρασαν και άφησαν ανεξίτηλο το πέρασμά τους μεγάλοι δάσκαλοι και πνευματικοί άνθρωποι. Ο Γιώργος Θέμελης, ο Ιωάννης Ξηροτύρης, ο Πολύκλειτος Ρέγκος, ο Σαράντος Παυλέας, ο Κωνσταντίνος Μπότσογλου, ο Νίκος Παραλής είναι μόνο μερικές περιπτώσεις σημαντικών πνευματικών ανθρώπων.
Το Πειραματικό Σχολείο είχε την τύχη να στεγαστεί σε οίκημα που σχεδιάστηκε με τη φροντίδα και την αισθητική του μεγάλου αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη, οίκημα που ακόμη και σήμερα αποτελεί κόσμημα για την Πόλη μας.
Σήμερα το Πειραματικό Σχολείο, όντας πλέον και Πρότυπο, αναζητεί έναν νέο δρόμο που αποτελεί όμως συνέχεια της σπουδαίας του παράδοσης.

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012

Καλή σχολική χρονιά με ποίηση!

Εύχομαι καλή σχολική χρονιά με αγαπημένους στίχους!

Ας κρατήσουμε ζωντανές τις μνήμες από το καλοκαίρι και ας διατηρήσουμε φωτεινές εικόνες για το χειμώνα που έρχεται.

Ch. Hassam, Καλοκαιρινό απόγευμα. 1886.

To καλοκαίρι ο ουρανός είναι ένα ποίημα
σε κανένα βιβλίο δε βρίσκεται
Τα γνήσια ποιήματα είναι άπιαστα.
Έμιλυ Ντίκινσον (μετάφραση Μελισσάνθης)

Emily Dickinson: Αμερικανίδα ποιήτρια του 19ου αιώνα (1830-1886). Τα ποιήματά της έμειναν ανέκδοτα όσο ζούσε. Το ποιητικό της έργο έγινε γνωστό μετά το θάνατό της, στις αρχές του 20ού αιώνα. Η ποίησή της, που χαρακτηρίζεται από γνήσιο λυρισμό, αγαπήθηκε πολύ.

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμό Εσένα!
Oδ. ΕλύτηςΕλένη  (απόσπασμα)


W. Homer, Σεληνόφως. 1874.


Το κοχύλι

Έπεσα για να κολυμπήσω
κι άφησα την καρδιά μου πίσω

Άφησα την καρδιά μου χάμω
σαν το κοχύλι μες στην άμμο

Πέρασαν όλες οι κοπέλες
με τα μαγιό και τις ομπρέλες

Ύστερα πέρασαν οι φίλοι
κανείς δε βρήκε το κοχύλι

Χρόνους και χρόνους κολυμπάω
που νά´ναι η αγάπη για να πάω

Έφαγε η θάλασσα το βράχο
κι έμεινε το νησί μονάχο.
Οδ. Ελύτη, Τα Ρω του Έρωτα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου