Το παρακάτω κείμενο είναι δοκιμή υπερρεαλιστικής ποιητικής γραφής από τους μαθητές και τις μαθήτριες της Θεωρητικής Κατεύθυνσης της Γ Λυκείου. Η απόπειρα έγινε στην τάξη, όταν η Παναγιώτα ρώτησε "τελικά, τι είναι υπερρεαλισμός"; Έτσι, προσπαθήσαμε να συνθέσουμε ένα ποίημα που να κινείται στην ατμόσφαιρα του υπερρεαλισμού. Μπορεί το ποιητικό υποκείμενο να είναι συλλογικό; Στην προκειμένη περίπτωση φαίνεται ότι μπορεί. Ένα συλλογικό ποιητικό υποκείμενο, φορέας συλλογικής συνείδησης μίας ολιγομελούς ομάδας μαθητών (5 αγόρια και 8 κορίτσια αποτελούν το τμήμα της Θεωρητικής Κατεύθυνσης) που βλέπουν να χάνεται ή να έχει χαθεί η ξεγνοιασιά της παιδικής τους ηλικίας και αγωνιούν για το μέλλον και για αυτό που περιμένει όλους μας...
Ωδή σε μια εποχή που χάνεται
Κόκκινο·
αίμα κυλάει
πληγές ανοιχτές
στο παιδικό παιχνίδι
Καλπάζει
τρελό
το καρουζέλ
της ζωής μας
Μπαλόνια πετούν
στον αχό
χάνονται...
Θόρυβος·
τα γέλια
η πόλη
καταπίνει...
Κόκκινο
αίμα κυλάει
αίμα κυλάει
στην αποκαθήλωση
του ανθρώπου.
του ανθρώπου.
Η πρώτη σύνθεση του ποιήματος έγινε από το μαθητή Παπατζίμα Χάρη. Στη συνέχεια, η τελική μορφή συνδιαμορφώθηκε στην τάξη από όλους μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου