Πρότυπο Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης: Χώρα Φαντασίας και Ονείρων

Ένα ιστολόγιο της Αγγελοπούλου Άννας, φιλολόγου του Πρότυπου Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, για τις μαθήτριες και τους μαθητές της! Ένα ιστολόγιο- μία "χώρα φαντασίας και ονείρων", με λόγο, εικόνες και μελωδίες!

Το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης πρωτολειτούργησε το 1934-35 με πρώτο Επόπτη του Σχολείου τον μεγάλο Έλληνα παιδαγωγό Αλέξανδρο Δελμούζο και Διευθυντή του τον επίσης σπουδαίο Έλληνα επιστήμονα Βασίλειο Τατάκη. Από τότε πέρασαν και άφησαν ανεξίτηλο το πέρασμά τους μεγάλοι δάσκαλοι και πνευματικοί άνθρωποι. Ο Γιώργος Θέμελης, ο Ιωάννης Ξηροτύρης, ο Πολύκλειτος Ρέγκος, ο Σαράντος Παυλέας, ο Κωνσταντίνος Μπότσογλου, ο Νίκος Παραλής είναι μόνο μερικές περιπτώσεις σημαντικών πνευματικών ανθρώπων.
Το Πειραματικό Σχολείο είχε την τύχη να στεγαστεί σε οίκημα που σχεδιάστηκε με τη φροντίδα και την αισθητική του μεγάλου αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη, οίκημα που ακόμη και σήμερα αποτελεί κόσμημα για την Πόλη μας.
Σήμερα το Πειραματικό Σχολείο, όντας πλέον και Πρότυπο, αναζητεί έναν νέο δρόμο που αποτελεί όμως συνέχεια της σπουδαίας του παράδοσης.

Σάββατο 28 Απριλίου 2012

Έκθεση-Έκφραση Α Λυκείου: Περιγραφή προσώπου

Περιγράφοντας ένα μοναχικό αγόρι με πίνακες του Αμαντέο Μοντιλιάνι

Θέμα εργασίας: "Να περιγράψετε ένα φανταστικό πρόσωπο"

Σας παρουσιάζω ένα κείμενο περιγραφής, γραμμένο από μία μαθήτρια της Α´ Λυκείου του Σχολείου μας.

"Ο Χ. ήταν ένα αγόρι ηλικίας δεκαέξι ετών, μεσαίου αναστήματος και κοκαλιάρης. Με μια πρώτη ματιά έμοιαζε με ένα απλό καθημερινό αγόρι, ίσως και βαρετό. Με τα κοντά, καστανόξανθα, ανάκατα μαλλιά του, το μικρό πρόσωπο και τα λεπτά χαρακτηριστικά, που τον έκαναν να μοιάζει μικρότερο σε ηλικία απ' όσο πραγματικά ήταν. Μόνα έντονα χαρακτηριστικά στο πρόσωπό του, τα πυκνά, σκούρα φρύδια του και τα μεγάλα σκούρα αμυγδαλωτά μάτια του. Μάτια μυστηριώδη και αινιγματικά, που άλλοτε φανέρωναν φόβο, άλλοτε αγωνία, αλλά συνήθως αστείρευτη περιέργεια και διεισδυτικότητα, τόση που όταν σε κοιτούσε, ένιωθες πως μπορούσε ολότελα να σε διαβάσει.

Ο Χ. δε μιλούσε πολύ˙ μονάχα αν το απαιτούσε η περίσταση. Δεν ήταν όπως τα άλλα συνομήλικά του αγόρια. Κλειστός και πάντα μελαγχολικός, ευγενικός με όλους και συνεχώς ανήσυχος μήπως κάτι πει και τους πληγώσει. Απόμακρος και λάτρης της μοναξιάς, σπάνια επιζητούσε τη συντροφιά των φίλων του. Προτιμούσε να περνά τις μέρες του μόνος, αναλογιζόμενος την κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο. Αυτό το φαινομενικά τόσο ήσυχο και απαθές έφηβο αγόρι, μέσα του έβραζε. Ήθελε όσο τίποτα άλλο να αλλάξει τον κόσμο. Γνώριζε, όμως, καλά ότι προκειμένου να επιφέρει μια επανάσταση, έπρεπε πρώτα να καταπολεμήσει τη δική του μεγάλη αδυναμία. Έπρεπε να σταματήσει να φοβάται να δείξει αυτά που πραγματικά ένιωθε, έπρεπε να αρχίσει να λέει αυτά που πραγματικά σκεφτόταν, όσο κι αν αυτό πλήγωνε κάποιους ανθρώπους. Έπρεπε να γίνει επιτέλους πρωταγωνιστής στη ζωή του και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.
Και ήταν αποφασισμένος να το καταφέρει. Τίποτα άλλο δεν τον ένοιαζε... "

Amedeo Modigliani, Αγόρι. 1919. Indianapolis Museum of Art-USA.

H περιγραφή αυτή μου θύμισε τους πίνακες του γνωστού Ιταλού εξπρεσιονιστή ζωγράφου Amedeo Montigliani (1884-1920) που απεικονίζουν ένα μοναχικό αγόρι. Ο Montigliani (Μοντιλιάνι) από πολύ μικρή ηλικία (δεκαπέντε χρονών) μελέτησε τους ζωγράφους της Ιταλικής Αναγέννησης και το 1906 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι όπου έγινε διάσημος για τις προσωπογραφίες κυρίως γυναικών, αλλά και ανδρών που ζωγράφιζε. Η ζωγραφική του επηρεάστηκε από τα κινήματα της πρωτοπορίας, όπως του φοβισμού και του κυβισμού, καθώς και από την Αφρικανική τέχνη. Οι μορφές των προσωπογραφιών του Μοντιλιάνι είναι ιδιαίτερα εκφραστικές και αναγνωρίζονται από τις "μακρόστενες" γραμμές των προσώπων και του λαιμού.