Το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης



Το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης πρωτολειτούργησε το 1934-35 με πρώτο Επόπτη του Σχολείου τον μεγάλο Έλληνα παιδαγωγό Αλέξανδρο Δελμούζο και Διευθυντή του τον επίσης σπουδαίο Έλληνα επιστήμονα Βασίλειο Τατάκη. Από τότε πέρασαν και άφησαν ανεξίτηλο το πέρασμά τους μεγάλοι δάσκαλοι και πνευματικοί άνθρωποι. Ο Γιώργος Θέμελης, ο Ιωάννης Ξηροτύρης, ο Πολύκλειτος Ρέγκος, ο Σαράντος Παυλέας, ο Κωνσταντίνος Μπότσογλου, ο Νίκος Παραλής είναι μόνο μερικές περιπτώσεις σημαντικών πνευματικών ανθρώπων.
Το Πειραματικό Σχολείο είχε την τύχη να στεγαστεί σε οίκημα που σχεδιάστηκε με τη φροντίδα και την αισθητική του μεγάλου αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη, οίκημα που ακόμη και σήμερα αποτελεί κόσμημα για την Πόλη μας.
Σήμερα το Πειραματικό Σχολείο, όντας πλέον και Πρότυπο, αναζητεί έναν νέο δρόμο που αποτελεί όμως συνέχεια της σπουδαίας του παράδοσης.

Τρίτη 13 Μαρτίου 2012

Τραγούδια για την αγάπη: Να μ' αγαπάς

Το άλλο τραγούδι της Φωτεινής έχει τίτλο Να μ' αγαπάς.
Με εξομολογητικό ύφος αιτιολογεί την επιλογή της:  "Μου αρέσει, γιατί είναι απλό. Τα μόνα που ακούγονται είναι η φωνή του τραγουδιστή και η κιθάρα. Όμως, καταφέρνει και αγγίζει τον ακροατή με μαγικό τρόπο. Κάθε φορά που το ακούω φτερουγίζει η καρδιά μου. Είναι συναισθηματικό και μιλάει για τον έρωτα και τον πόνο που προκαλεί η απώλεια ενός αγαπημένου μας προσώπου. Τέλος, ο ήχος της κιθάρας είναι πολύ γλυκός και με παρασέρνει...και μετά από λίγο βρίσκομαι άθελά μου να ταξιδεύω ανάμεσα σε αναμνήσεις και όνειρα...".


Τίτλος: Να μ΄αγαπάς
Στίχοι: Ανδρέας Θωμόπουλος
Μουσική: Ανδρέας Θωμόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Παύλος Σιδηρόπουλος


Σου γράφω πάλι από ανάγκη
η ώρα πέντε το πρωί
το μόνο πράγμα που 'χει μείνει
όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ

Τι να τις κάνω τις τιμές τους
τα λόγια τα θεατρικά
μες στην οθόνη του μυαλού μου
χάρτινα είδωλα νεκρά

Να μ' αγαπάς όσο μπορείς να μ' αγαπάς

Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη
βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό
κι ίσως η ασχήμια του να φύγει
μόλις πλυθώ και ξυριστώ

Βρωμάει η ανάσα απ' τα τσιγάρα
βαραίνει ο νους μου απ' τα πολλά
στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα
σε φέρνει ακόμα πιο κοντά

Να μ' αγαπάς όσο μπορείς να μ' αγαπάς

Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα
η ανάγκη μου δε σταματά
σαν το πουλί πάνω στο σύρμα
σαν τον αλήτη που γυρνά

Θέλω να 'ρθείς και να μ' ανάψεις
το παραμύθι να μου πεις
σαν μάνα γη να μ' αγκαλιάσεις
σαν άσπρο φως να ξαναρθείς.



Για πρώτη φορά συνέπεσαν οι προτιμήσεις. Το ίδιο τραγούδι πρότεινε και η Λεμονιά.

1 σχόλιο:

  1. Σε μια συναυλία του Σιδηρόπουλου είχα ακούσει και το Βυθισμένες άγκυρες του Μίλτου Πασχαλίδη και μου άρεσε πάρα πολύ!

    Γιώργος Εφραιμίδης
    Μαθητής του 2ου Πειραματικού Γυμνασίου Θεσ/νίκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή